INFORTUNIUM (per) suum

per INFORTUNIUM suum

iurandi Veterum mos sollennis, indigitatur Stat. Theb. l. 6. v. 171. ubi Ino Palaemonis defuncti genitrix,

--- per ego haec (inquit) primordia belli

Cui peperi: sic aequa gemant mihi funera matres

Ogygiae ---

Ovid. item, Met. l. 7. ubi de Iasone v. 94. et seqq.

--- per sacra triformis

Ille Deae, lucoque foret quod Numen in illo,

Perqueve patrem soceri, cernentem cuncta, futuri

Eventusque suos, et tanta pericula iurat.

Sic iurat apud Eustath. Ismen. νὴ τὸ φρικτὸν κλυδώνιον καὶ τὴν πικρὰν δουλείαν, per tempestatem et mala, ob quae praecipitata fuerat Sponsa in mare, perque amaram servitutem, l. 11. Imo νὴ τὴν ἐμῶν δυςυχημάτων θάλαςςαν, per meorum infortuniorum mare, l. 8. etc. Vide Casp. Barth. ad Stat. illud Theb. l. 6. v. c.

--- --- per ego haec primordia belli,

Apud Astrologos Infortunia dici duo sidera, adnotat I. C. Scalig. poet. l. 2. c. 26. ubi ex Vett. sententia. Ab se ipso, ait, nequit discedere Iuppiter -- sed rerum eventa nequaquam ab illo solo dependent, sunt emm sidera duo, quae Infortunia dicuntur ab Astrologis. Horum asperiate corroboratur Fati vis ad impedimenta virtutum, huius Fati administra est, quam sub Iunonis nomine Fortunam nuncupamus: Astrologi vero partem Fortunae vocant etc.